Samenvatting van Eric’s ervaringsverhaal:
Hoe was zijn leven voor NAH (Niet-Aangeboren Hersenletsel)?
Eric werd 62 jaar geleden geboren in Nieuwer Amstel als de jongste van vier kinderen. Hij was ondernemend en druk, wat tegenwoordig wellicht als ADHD zou worden gediagnosticeerd. School vond hij niet leuk. Op 16-jarige leeftijd reisde hij alleen naar Frankrijk om te werken bij zijn broer in de bouw en op een camping in de zomer. Op 27-jarige leeftijd ontmoette hij zijn vrouw Claudy in Nederland. Ze besloten in Nederland te blijven, waar Claudy een baan in het onderwijs kreeg en Eric zijn eigen bouwbedrijf begon. Later richtte hij een succesvol bedrijf, Adéquat, op dat kastanjehouten hekwerken importeerde en produceerde. Zijn leven draaide om zijn gezin en zijn bedrijf, waar hij dag en nacht mee bezig was.
Wat is er gebeurd?
Op 21 oktober 2022 voelde Eric zich niet lekker en ging vroeg naar bed. Hij kreeg hoge koorts, moest overgeven, had extreme hoofdpijn en reageerde vreemd. De volgende ochtend kreeg hij een hartstilstand en werd hij gereanimeerd door zijn zoon en hulpdiensten. In het ziekenhuis werd hij kunstmatig in coma gehouden en na drie dagen geprobeerd wakker te maken. Na diverse complicaties en een langdurige periode van onrust, verbeterde zijn toestand langzaam.
Hoe voelde hij zich toen?
Eric herinnerde zich weinig van zijn tijd in het ziekenhuis. Hij was gedreven om de oude te worden en erg boos en ongeduldig als iets niet lukte. Hij wilde zijn werk weer oppakken, maar moest erkennen dat dit niet meer mogelijk was.
Revalidatieperiode
Eric kreeg een ICD om toekomstige hartritmestoornissen te voorkomen en begon aan hartrevalidatie in het Twee Stedenziekenhuis. Zijn conditie was slecht, maar hij oefende veel en was vastbesloten om vooruitgang te boeken. In maart 2023 ging hij weer naar zijn zaak, maar realiseerde zich dat hij zijn werk niet meer goed kon uitvoeren. Na een test bij de neuroloog werd duidelijk dat hij een hersenbeschadiging had. Hij begon aan een revalidatietraject bij Libra, waar hij 24 weken intensieve therapie volgde.
Wat waren de uitdagingen en hoe ging hij hier mee om?
Eric moest opnieuw leren lopen, praten, en zelfstandig functioneren. Hij moest accepteren dat hij niet meer dezelfde prestaties kon leveren als voorheen en zijn geestelijke vermoeidheid leren doseren. Hij vond het moeilijk om zijn werk los te laten, maar leerde om efficiënter met zijn energie om te gaan.
Wat waren de overwinningen en wat heeft hij geleerd?
Eric leerde om zijn vermoeidheid te herkennen en beter te doseren. Hij vond voldoening in de kleine stappen vooruit en genoot van de momenten met zijn familie. Hij leerde om zijn geestelijke accu efficiënt te gebruiken en heeft veel bijzondere mensen ontmoet tijdens zijn revalidatie.
Leven na revalidatie
Eric kan nu normaal functioneren met zijn beperkingen. Hij heeft de dagelijkse leiding van zijn bedrijf overgedragen aan zijn zoon en richt zich meer op zijn privéleven. Hij brengt meer tijd door met zijn familie, is attenter geworden en probeert een betere vader en opa te zijn.
Wie heeft hem geholpen en hoe?
Zijn vrouw Claudy was zijn grootste steun, zowel tijdens zijn herstel als in het dagelijks leven. Zijn kinderen en medische professionals, zoals de revalidatieartsen en therapeuten van Libra, hebben ook een belangrijke rol gespeeld in zijn herstelproces.
Hoe voelt hij zich nu?
Eric voelt zich dankbaar voor de nieuwe wending die zijn leven heeft genomen, ondanks dat hij diep in zijn hart nog steeds zijn bedrijf zou willen leiden. Hij heeft een betere balans gevonden tussen werk en privé en geniet meer van de tijd met zijn familie.
Hoe was mijn leven voor ik hersenletsel kreeg?
Ik werd 62 jaar geleden geboren in Nieuwer Amstel. De jongste van een gezin van vier kinderen en zeer ondernemend. Tegenwoordig zouden ze het ADHD noemen, maar mijn ouders vonden mij nogal druk. Aan school had ik een broertje dood. Op jonge leeftijd ben ik in m’n eentje naar Frankrijk gereisd – ik was 16 – en ben daar bij mijn broer gaan werken in de bouw en in de zomermaanden verdiende ik de kost op een camping. Op mijn 27 e heb ik tijdens een kort verblijf in Nederland mijn vrouw Claudy leren kennen. Aanvankelijk was het de bedoeling dat wij samen in Frankrijk zouden gaan wonen, maar uiteindelijk hebben we toch besloten om ons in Nederland te vestigen. Claudy kreeg een baan in het onderwijs en ik begon mijn eigen bouwbedrijf.
Vier jaar later – in 1993 – werd onze dochter Pleun geboren. Onze zoon Pim volgde al snel en 4 jaar later kwam onze zoon Ot.
Een druk gezinsleven en ook mijn bouwbedrijf vergde veel van mij. Tijdens een vakantie in Frankrijk in 1999 stuitte ik op een kastanjehouten hekwerk; het zogenaamde schapenhek. Ik had dat nooit eerder gezien in Nederland en vond het erg mooi. Ik heb meteen een afspraak gemaakt bij de fabrikant – inmiddels een goede vriend van me – en besloot het hekwerk te importeren en te kijken of ik het in Nederland kon gaan verkopen. Zo is mijn bedrijf Adéquat ontstaan. Ik had geen opleiding in die richting en geen ervaring en was dagen en nachten bezig om allerlei dingen uit te puzzelen. Ik heb altijd geloofd in de kracht van online verkoop en was de eerste met een commerciële website in Nederland. In de jaren die volgden, stond ons leven in het kader van onze vier kinderen – inmiddels was ook onze jongste zoon Olle geboren – én mijn vijfde kind: Adéquat.
Pionieren, uitproberen, vallen en opstaan. Ik vond het fantastisch! Dag en nacht was ik met mijn bedrijf bezig. Als ik niet fysiek aan het werk was, dan stond mijn hoofd niet stil: ik was altijd maar nieuwe dingen aan het bedenken.
Mijn succes – of beter gezegd ons succes – heb ik voor een groot gedeelte te danken aan mijn vrouw, die mij de gelegenheid heeft gegeven om volledig voor het bedrijf te gaan.
Mijn vijfde kindje is inmiddels een flink kind geworden! Adéquat is een grote speler geworden op het gebied van kastanjehout. We produceren het hekwerk zelf, hebben een eigen werkplaats waar we poorten, meubels en verlichting maken. We hebben een prachtige website die we zelf beheren en ook de bezorging van onze producten doen we met onze eigen vrachtwagens in heel Europa. Er werken inmiddels meer dan 25 mensen bij ons. Mijn oudste zoon Pim is vijf jaar geleden fulltime bij Adéquat gaan werken met als doel om uiteindelijk de leiding over te gaan nemen. Ook mijn andere kinderen werken (of hebben in meer of mindere mate) bij Adéquat gewerkt.
Ik genoot ervan om dit vijfde kind te zien groeien; het kon me niet hard genoeg gaan. Heel veel in mijn leven stond in het teken van mijn bedrijf. Tot 22 oktober 2022…
Hoe kom ik aan NHA?
Er is een leven voor NHA en er is een leven na… Mijn leven voor NHA eindigde naar mijn weten op 21 oktober 2022. Ik was niet lekker en was vroeg naar bed gegaan. Tot zover mijn herinneringen. Dat wat er daarna gebeurde, vertelt mijn vrouw Claudy.
“Ik kwam die avond rond een uur of 10 thuis. Meestal vraagt Eric wel even hoe het geweest was, maar nu was hij heel afwezig. Midden in de nacht werd ik wakker en voelde dat Eric hoge koorts had. Hij moest een paar keer overgeven en hij klaagde over extreme hoofdpijn.
Ik had Eric paracetamol gegeven tegen de koorts. Er viel me iets raars op; Eric keek met open ogen, maar met een lege blik in het felle licht van de lamp naast ons bed en normaal kon hij nog wel eens zeggen: “doe dat licht eens uit”, maar nu helemaal niks. In onze gezinsapp schreef ik nog: ‘papa is echt ziek!’
De volgende ochtend voelde ik aan alles dat we even langs de dokter moesten. Eerst maar een coronatest, voor de zekerheid. Daar zouden ze vast en zeker naar vragen als ik belde voor een afspraak.
Ik ging naast Eric op het bed zitten en zei: “Ga even rechtop zitten.” Ik keek even naar het tafeltje naast ons bed en vlak daarna viel Eric opzij op het bed. Hij had zijn ogen wijd open en hapte naar adem. Hij maakte stikgeluiden.
Ik heb keihard om hulp geroepen en Eric door elkaar geschud en in zijn gezicht geslagen. Er was gelukkig iemand in huis en die heeft 112 gebeld. Op het moment dat we te horen kregen dat we Eric op de grond moesten leggen, kwam onze oudste zoon binnen. Alsof het zo had moeten zijn. We hebben hem samen op de grond gelegd. Dat was een moment dat ik me later nog vaak herinnerd heb. Eric is best wel zwaar en hij raakte met zijn hoofd heel hard de grond. Zo afschuwelijk. We konden er niks aan doen, maar het gebeurde wel. Pim is gaan reanimeren. Dat was wat: je zoon aan vechten voor het leven van je man! Iemand anders is naar de straat gegaan en heeft alle deuren en poorten opengezet. Binnen een paar minuten waren de hulpdiensten er al. Er was een AID. Na de eerste schok heeft de politie de reanimatie overgenomen. Na de tweede schok kwamen de ambulance broeders. Pim en ik hebben toen op verzoek een stapje terug gezet. Er was een derde schok nodig en nog een flinke duw op zijn borst en toen kwam er weer hartslag. Eric werd meegenomen naar het ziekenhuis.
We volgden de ambulance en in het ziekenhuis kregen we een familiekamer toegewezen.
We mochten heel even bij Eric. “Ga maar even kijken”, zei de arts: “we weten nog niks, maar het is wellicht een idee om alvast te bespreken wat je gaat doen als het niet goed afloopt. En hebben jullie het wel eens gehad over kwaliteit van leven? Hoe staat Eric daarin en hoe staan jullie erin?” We zeiden meteen: “Oh als hij een kasplantje wordt, dan moeten we hem in een rolstoel op een berg zetten en hem een duwtje geven. Dat wil hij absoluut niet!” We keken naar Eric. Hij leek ons niet te horen, maar toen onze kleinzoon iets tegen hem zei, zagen we een traan over zijn wang biggelen.
Eric werd de eerste dagen kunstmatig in coma gehouden, maar desondanks was hij heel onrustig. Na drie dagen werd geprobeerd om hem uit coma te laten ontwaken. Dat lukte uiteindelijk pas na anderhalve dag. Hij leek geen herseninfarct te hebben gehad en dus werd hij overgebracht naar de hartbewaking in het UCC/Twee Stedenziekenhuis. Eric was nog altijd heel onrustig. Hij wilde weg, hij wilde los. Hij was ontzettend opstandig. Hij raakte in een delier en reageerde allergisch op een medicijn; hij kreeg vocht achter de longen. Eric voelde precies aan wat er aan de hand. We leefden van dag tot dag. Soms werd ik ’s nachts gebeld of ik wilde komen: Ze kregen hem niet rustig. Na tweeënhalve week werd Eric helderder. Zijn korte termijngeheugen werkte totaal niet meer. Hij praatte moeilijk, maar er was contact. Hij kon intens gelukkig naar me kijken en blij zijn dat ik er was, terwijl hij me vijf minuten daarvoor nog gezien had.
Langzaam, maar zeker maakte Eric kleine stapjes vooruit. Hartritmestoornissen hadden geresulteerd in een hartstilstand en om dat in de toekomst te voorkomen, kreeg Eric een
ICD. Na deze operatie knapte hij nog wat meer op. Hij had maar een doel: naar huis! Na bijna drie weken ziekenhuis was het eindelijk zover.”
Vanaf hier kan ik het zelf weer overnemen. Ik heb amper herinneringen aan mijn tijd in het ziekenhuis. Kleine flarden weet ik dan weer wel; bijvoorbeeld dat we de verjaardag van
Claudy op 5 november vierden met het gezin. We aten lasagne op de familiekamer. Ik kan me ook nog bepaalde verpleegkundigen herinneren.
Ik moest eerst lichamelijk opknappen en medicatie afbouwen. Mijn conditie was waardeloos.
Na drie stappen was ik bekaf. Ik breidde mijn rondjes steeds wat verder uit; eerst rond de tafel, dan in de tuin en na een bepaalde tijd kon ik zelfs even in de werkplaats gaan kijken. Ik was ook voortdurend bezig om mijn brein te testen. Ik was mezelf continue aan het uitdagen.
Ik was vastbesloten om de oude te worden. Ik was vreselijk boos en ongeduldig als iets niet lukte. Dat heb ik altijd al wel gehad, maar nu nog erger. Ik wilde heel graag naar de zaak en de draad oppakken alsof er niks gebeurd was.
Maar in de tijd die volgde, moest ik onder ogen zien dat dat er niet mee in zat. Ik moest een stap terugzetten. Dat was moeilijk, maar ik kan nu ook zeggen dat het me veel gebracht heeft. Mijn primaire emotionele reacties zijn nu veel intenser. Ik zie nu dingen die ik nooit eerder heb gezien.
Maar voor ik zover was ging er een lange periode van revalidatie aan vooraf…
De revalidatie
Er is veel langs me heen gegaan in de periode dat ik in het ziekenhuis lag. Ik weet nog wel dat ik bezoek kreeg van een logopedist en een fysiotherapeut. Ik moest opnieuw leren lopen, zitten, eten etc. Bovendien was mijn spraak een probleem. Ik was onverstaanbaar en had moeite met slikken. Die therapie die ik daarvoor kreeg, had eigenlijk redelijk snel resultaat. Ik was enorm gedreven om weer de oude te worden.
Op een gegeven moment werd besloten dat ik een ICD zou krijgen en na die operatie mocht ik (eindelijk!) naar huis. Het was 9 november 2022. De huisarts kwam wekelijks even langs, maar verder was er geen begeleiding. Dat maakt me ook niet uit; ik hield mezelf wel bezig.
Elke dag een stukje verder, elke dag een stukje meer.
Na de eerste controle van de ICD ben ik aan de hartrevalidatie in het Twee Stedenziekenhuis begonnen. Dat duurde 3 maanden. Het ging vooral over het opbouwen van conditie. Thuis oefende ik heel veel. Ik wilde vooruit en vooral heel graag naar mijn zaak!
Dat was mijn doel.
In maart 2023 was het zover, vier maanden na de hartstilstand. Ik mocht nog geen auto rijden, maar Claudy bracht me naar de zaak. Ik was zo blij! Alles zou weer goed gekomen; ik
voelde aan alles dat ik weer de oude zou worden. En natuurlijk was ik moe en moest ik er even inkomen, maar ik was zó gedreven! Nog even en ik zou mijn oude werkzaamheden
weer op kunnen pakken. Ik was er heilig van overtuigd, tot die ene middag…
Ik weet het nog goed. Ik was een klant aan het helpen; een heel aardige man met een Bentley. Ik had hem geholpen met zijn tuinplannen en toen moest er afgerekend worden. Ik
zocht de prijzen bij de verschillende artikelen, maar ik voelde al dat het niet goed ging. Ik heb de prijzen wel tien keer gecontroleerd, maar achteraf kwam ik erachter dat ik totaal de verkeerde prijzen had gebruikt. Ik ben daar vreselijk van geschrokken. Ik kon niet begrijpen dat ik me zo vergist had. Ik realiseerde me dat ik dit werk op dat moment niet kon.
Ik ging ontredderd naar huis. Mijn vrouw Claudy was eigenlijk wel blij dat het gebeurd was; zij had al vaker gezegd: “Er klopt iets niet.” We hebben een afspraak gemaakt bij de huisarts en die reageerde heel kordaat: “Ja Eric, je hebt gewoon een hersenbeschadiging. Ik ga zorgen dat je bij de neuroloog terecht kunt en ik regel een ergotherapeut aan huis.”
Binnen een week kon ik terecht bij de neuroloog. Ik kreeg een test; ik moest bijvoorbeeld een klok tekenen, associëren en woorden onthouden. Ik bakte er niks van (maar dat had ik zelf niet echt in de gaten).
De lichamelijke onderzoeken waren redelijk goed. Ik werd doorgestuurd naar een revalidatiearts. Zij zei: “Meneer, u praat veel, maar zegt weinig.” Met andere woorden: ze
vond dat ik baat zou hebben bij het revalidatietraject van Libra. Dit speelde in mei 2023.
In augustus 2023 had ik de intake en twee dagen later zat ik al vol in het voortraject. Eind augustus begon ik aan een revalidatietraject van 24 weken. Drie dagen in de week en
meestal drie sessies per dag. Claudy ging bijna altijd met me mee. We kijken er eigenlijk met veel plezier op terug. Het was zwaar en emotioneel, maar ik heb er ontzettend veel geleerd.
Het allerbelangrijkst is geweest dat ik mijn geestelijke accu zo efficiënt mogelijk leerde gebruiken en vermoeidheid leerde herkennen en doseren. Ik heb zoveel bijzondere mensen
leren kennen. Ik ben ze enorm dankbaar.
Op 12 maart 2024 was de laatste bijeenkomst. Ik had een afrondend gesprek met de ergotherapeute. Ik blijf voorlopig nog wel onder controle bij de revalidatiearts, maar ik kan zeggen dat ik nu normaal kan functioneren mét mijn beperkingen.
Wie ben ik nu?
In essentie ben ik nog steeds dezelfde persoon, maar er is veel veranderd. Waar mijn leven heel lang om mijn bedrijf heeft gedraaid, draait het nu om andere dingen. Niet dat ik dat per se zo wil, maar het is niet anders.
Ik heb gemerkt dat ik me niet meer hetzelfde kan inzetten als voorheen. Het bedrijf is beter af als mijn zoon de dagelijkse leiding op zich neemt. En dat is nu in gang gezet. Natuurlijk blijf ik wel op de achtergrond aanwezig en houd me bezig met de grote lijnen, maar mijn dagelijkse inbreng is niet meer zo groot.
Dit klinkt misschien als een weloverwogen beslissing, maar dat is het natuurlijk niet. Als ik eerlijk ben, had ik het liefst nog gewoon fulltime willen werken en had ik daar de leiding. Mijn werk was erg belangrijk voor me; een enorme motivator. Ik heb dat altijd gezien als de manier waarop ik mijn gezin alles kon geven wat ze nodig hadden.
Het is me duidelijk geworden dat ik niet meer dezelfde prestatie kan leveren als voorheen (nu werkte ik toen misschien ook wel extreem hard). Ik ben nu veel sneller moe, zowel
fysiek, als mentaal. Vooral mentaal, moet ik zeggen. Fysiek gaat het eigenlijk best wel goed.
Ik heb mijn rust gewoon nodig, maar als ik daar een beetje verstandig mee omga, kan ik prima mee.
Ik besteed mijn tijd nu liever aan mijn privéleven. Ik ben druk bezig met mijn huis en ik ben meer vader en opa geworden (tenminste dat hoop ik). Ik ga vaker met vakantie en ik ruim tegenwoordig elke ochtend de vaatwasser uit. Ik zie beter wat er moet gebeuren in huis. Mijn vrouw Claudy zegt dat ik attenter ben geworden. We brengen nu meer tijd met elkaar door, dus ik heb ook beter in de gaten wat er speelt.
Wat de kinderen betreft, probeer ik meer naar ze te luisteren en ik stel me minder op als baas (die neiging had ik nog wel eens) en meer als gelijke. Dat is een grote verrijking voor mijn leven (en ook voor hun leven, hoop ik), want dat betekent dat we elkaar op een andere manier leren kennen. En dat is mooi en fijn!
Het drijft te ver om te zeggen dat ik blij ben dat dit gebeurd is, want diep in mijn hart zou ik nog steeds mijn bedrijf leiden, maar ik ben wel dankbaar voor de andere wending die mijn leven nu gekregen heeft.
Geef een reactie